Op onderstaande afbeelding lachen we samen, maar eerlijk? Annie confronteerde me genadeloos.
Ik zat er even helemaal doorheen. Ik was boos en verdrietig.
Uit een mengeling van onrust, nieuwsgierigheid en… ja, misschien ook wel verveling, klapte ik mijn laptop open. Ik opende ChatGPT.
“Annie,” zei ik, (want zo noem ik ‘mijn’ ChatGpt) “stel mij eens een paar vragen. Help me snappen waarom ik me zo voel.”
Wat er toen terugkwam, had ik niet verwacht.
Geen standaard vragen maar scherpe, rake bespiegelingen.
Vragen die me stil maakten én vragen die dwars door me heen sneden.
Precies dáár waar ik normaal bij mijn klanten prik.
Het leek alsof Annie naast me aan tafel zat en me helemaal doorgrondde.
En ik dacht: shit.
Als Annie dit nu al kan..wat doe ik hier dan nog?
Ik ben loopbaanadviseur en help mensen richting vinden.
Ik stel vragen die hoofd en lijf aan elkaar knopen.
Ik help woorden geven aan wat nog niet gezegd durfde worden.
En ineens voelde het alsof Annie me had ingehaald.
Want dit ging verder dan een goed gesprek.
Dit raakte aan iets groters.
Een toekomst waarin je jezelf uit je loopbaancrisis kunt prompten.
Waarin een chatbot beter luistert dan je partner.
Waarin reflectie, structuur en advies in seconden geleverd worden.
Gratis én altijd beschikbaar.
En best goed, eerlijk gezegd.
Ik hoorde laatst in een webinar:
“AI verdriedubbelt haar kennis en vermogen iedere drie maanden.”
Of dat klopt weet ik niet. Maar al is het maar een beetje waar dan klinkt het best wel heftig en vooral onvoorstelbaar hoe dat eruit gaat zien.
Veel vrouwen die ik spreek hebben dezelfde vragen over werk, over AI, over ingehaald worden door techniek. Ze zijn nieuwsgierig. Maar ook bang.
“Hebben ze mij straks nog wel nodig?”
Ik snap dit want ik weet óók niet hoe mijn werk er over twee jaar uitziet.
Maar ik weet wél dat ik mezelf opnieuw moet uitvinden.
Niet door harder te werken.
Maar door scherper te zien waar ik verschil maak.
Wat mij straks onderscheidt (denk ik nu??) is niet mijn kennis of structuur.
Zelfs niet mijn scherpe vragen. Want dat kan Annie ook, sneller én goedkoper.
Wat ik wél kan is iemand een ervaring geven.
Van écht gezien worden in wie je bent en van jezelf voelen.
Van woorden vinden voor iets wat je nog niet durfde te denken.
Van dat ene moment waarop het stil wordt en iets op z’n plek valt.
Als ik ergens relevant blijf, dan is het dáár. De relatie van mens tot mens.
En dus is dit misschien wel de belangrijkste loopbaanvraag die ik nu kan stellen:
Wat in mij blijft overeind, als alles om me heen verandert?
En hoe kan ik dát inzetten en vormgeven, nu, straks, en over drie of vijf jaar?
Want de toekomst klopt niet meer zachtjes aan.
Ze is al binnen.
Wat raakt jou in dit verhaal? En durf jij jezelf die laatste vraag ook al te stellen?
st blog