Ik was in Den Bosch naar het museum geweest en ik loop naar buiten de stad in toen mijn oog viel op een ruit met de tekst

Bar Wijnig

Meer stond er niet. Maar ik bleef staan, en ik dacht: wacht een even, wat staat daar nou precies? Ik las het nog eens en het klikte in mijn brein en ik moest lachen. Hardop.
Wat een vondst en wat een feest voor mijn taal-liefhebbend brein.

Dit is nou een mooi voorbeeld wat woordkunstenaars met je doen.
Ze zetten je op het verkeerde been, laten je stilstaan.
Ze halen je even uit je automatische piloot, brengen een twinkeling in je hoofd of in mijn geval, een grijns op je gezicht.

In mijn werk als loopbaanadviseur herken ik het talent van de woordkunstenaar meteen:
het vermogen om met taal iets open te breken.
Om precies de juiste woorden te vinden die blijven hangen,
niet omdat ze hard roepen, maar omdat ze iets doen.

Het is vaak zó vanzelfsprekend voor degene die dit zo doet, dat het nauwelijks als talent wordt gezien. Juist daarom is het de moeite waard om het in het licht te zetten en te onderzoeken hoe je het in je werk nog meer tot zijn recht kunt laten komen.

Want ze maken je nieuwsgierig en ze roepen gevoel op.
Ze geven persoonlijkheid aan een plek, een bedrijf, een mens.
En soms maken ze taal zó tastbaar dat je het wil navertellen (zoals ik nu doe)

Ik zie ze vaker, die vondsten die blijven hangen.
Zoals in een berm:
Maai Mei Niet
Een speelse uitnodiging om het gras te laten groeien.

Of die garage met de slogan:
Vele banden maken licht werk
Een draai aan een klassiek spreekwoord: droog, scherp en verrassend raak.

Maar die bar in Den Bosch?
Die verdient een lintje.
Want hoe heerlijk is het als iemand niet kiest voor ‘Grand Café De Markt’ ‘,
maar voor: Bar Wijnig?

Zo simpel. Zo slim. Zo memorabel.

Dus als de eigenaar dit leest: hulde.
Je hebt mijn dag gemaakt.
En nu maar hopen dat, als ik er de volgende keer iets ga drinken, hij niet bar weinig wijn in mijn glas schenkt.

Ze zit in een vergadering. Vroeger wist ze altijd feilloos haar punt te maken. Nu kijkt ze naar haar collega’s, voelt de ogen op zich gericht, opent haar mond… en het woord is weg. Leegte. En ondertussen ratelt haar hoofd: kom op, hoe heet dat ook alweer?

Als loopbaancoach voor vrouwen van 40+ zie ik hoe wij in deze levensfase vaak op meerdere fronten tegelijk aan het jongleren zijn. Mantelzorg. Zorgen voor het gezin. Sociale verplichtingen. Groot verantwoordelijkheidsgevoel. Werkstress. En dan komt daar soms óók nog die hormonale achtbaan bij kijken, die we de overgang noemen. Plus de vragen over hoe ons werk verandert door AI. Het is veel.

De overgang is maar één van de onderdelen, maar wel eentje die onze hersenen voelbaar kan beïnvloeden. In deze periode schommelen oestrogeen en progesteron enorm. Juist die hormonen zijn belangrijk voor hersengebieden die ons geheugen, concentratie, emoties en slaap regelen.

En dat slechte slapen herkennen we zelf ook. Nachtelijk zweten, de deken afgooien, weer pakken, weer afgooien… en dat in herhaling tot de wekker gaat. Geen wonder dat we overdag extra moe zijn en onze concentratie het laat afweten.

Op de werkvloer kan dat frustrerend zijn. Vrouwen vertellen me dat ze extra aantekeningen maken, bang zijn om iets te vergeten. Dat ze stilvallen in een presentatie, of dat ze na een druk overleg niet meer precies weten wat er is afgesproken. Sommigen nemen minder vaak het woord, bang dat hun hoofd hen in de steek laat. En daarbovenop komt dan nog de twijfel: ben ik mijn scherpte kwijt? Word ik oud?

Ik vertel hen dat dit vaak tijdelijk is. Ons brein is in deze fase simpelweg bezig met het vinden van een nieuwe hormonale balans. Ondertussen helpt het om slimme strategieën te gebruiken: afspraken meteen vastleggen, meer pauzes nemen, en accepteren dat we niet altijd op topsnelheid hoeven te werken.

Tot die tijd: adem rustig in, lach om de momenten dat je een collega “eh… eh… dinges” noemt, en weet dat het meestal voorbijgaat. Voor sommige vrouwen na een paar jaar, voor anderen… tja… die zitten hoogbejaard in een rolstoel nog driftig met hun waaier te wapperen.

Ik liep vandaag langs het terras van café ‘Het Trefpunt’ in Geijsteren.
Mijn blik bleef hangen bij een metalen rek dat op het terras stond.

Ik had het eerder gezien, maar vandaag keek ik écht.
En ik moest glimlachen.

Op het terras stond een rek met een klein zwart tapvaatje met eronder een metalen drinkbak.
En daarboven, handgeschreven op een houten plank: Hondenbier.
Inclusief een getekende hondenpoot.

Geen gelikt bord of dure branding. Gewoon een houten plank, een grap en een bak water.
En toch gebeurt er van alles.

Alsof iemand zegt: “We denken hier niet alleen aan mensen, ook jouw hond is welkom. Mét gevoel voor humor.”
Gastvrijheid in de overtreffende trap.
Wat ik zie, is meer dan een grap voor de hond.
Het is plezier dat overslaat en precies dát blijft hangen.

En ineens viel bij mij het kwartje.
Dit ís zo’n ondernemer die geen marketingplan nodig heeft om met iets te komen waar je blij van wordt. Die lol heeft in dingen verzinnen en in verrassend welkom heten. In nét dat andere doen wat mensen onthouden.

Zo iemand herken ik direct en noem hem in mijn werk een Ideeënfontein.
Altijd een stroom aan ingevingen, invallen en grappige vondsten.
Niet per se groots of winstgevend wél ontwapenend.

In mijn werk als loopbaanadviseur gebruik ik allerlei tools om te ontdekken wat iemand van nature drijft.
Want op een cv of tijdens een gesprek komen deze talenten niet zo snel naar voren.
Maar ‘in het wild’ tref je ze geregeld aan. Zo ook op dit terras bij 25 graden met een bak Hondenbier. Met hele eenvoudige middelen. Maar o zo duidelijk.

Op onderstaande afbeelding lachen we samen, maar eerlijk? Annie confronteerde me genadeloos.

Ik zat er even helemaal doorheen. Ik was boos en verdrietig.
Uit een mengeling van onrust, nieuwsgierigheid en… ja, misschien ook wel verveling, klapte ik mijn laptop open. Ik opende ChatGPT.
“Annie,” zei ik, (want zo noem ik ‘mijn’ ChatGpt) “stel mij eens een paar vragen. Help me snappen waarom ik me zo voel.”

Wat er toen terugkwam, had ik niet verwacht.
Geen standaard vragen maar scherpe, rake bespiegelingen.
Vragen die me stil maakten én vragen die dwars door me heen sneden.
Precies dáár waar ik normaal bij mijn klanten prik.

Het leek alsof Annie naast me aan tafel zat en me helemaal doorgrondde.

En ik dacht: shit.
Als Annie dit nu al kan..wat doe ik hier dan nog?
Ik ben loopbaanadviseur en help mensen richting vinden.
Ik stel vragen die hoofd en lijf aan elkaar knopen.
Ik help woorden geven aan wat nog niet gezegd durfde worden.
En ineens voelde het alsof Annie me had ingehaald.
Want dit ging verder dan een goed gesprek.
Dit raakte aan iets groters.

Een toekomst waarin je jezelf uit je loopbaancrisis kunt prompten.
Waarin een chatbot beter luistert dan je partner.
Waarin reflectie, structuur en advies in seconden geleverd worden.
Gratis én altijd beschikbaar.
En best goed, eerlijk gezegd.

Ik hoorde laatst in een webinar:
“AI verdriedubbelt haar kennis en vermogen iedere drie maanden.”
Of dat klopt weet ik niet. Maar al is het maar een beetje waar dan klinkt het best wel heftig en vooral onvoorstelbaar hoe dat eruit gaat zien.

Veel vrouwen die ik spreek hebben dezelfde vragen over werk, over AI, over ingehaald worden door techniek. Ze zijn nieuwsgierig. Maar ook bang.
“Hebben ze mij straks nog wel nodig?”

Ik snap dit want ik weet óók niet hoe mijn werk er over twee jaar uitziet.
Maar ik weet wél dat ik mezelf opnieuw moet uitvinden.
Niet door harder te werken.
Maar door scherper te zien waar ik verschil maak.
Wat mij straks onderscheidt (denk ik nu??) is niet mijn kennis of structuur.
Zelfs niet mijn scherpe vragen. Want dat kan Annie ook, sneller én goedkoper.

Wat ik wél kan is iemand een ervaring geven.
Van écht gezien worden in wie je bent en van jezelf voelen.
Van woorden vinden voor iets wat je nog niet durfde te denken.
Van dat ene moment waarop het stil wordt en iets op z’n plek valt.
Als ik ergens relevant blijf, dan is het dáár. De relatie van mens tot mens.

En dus is dit misschien wel de belangrijkste loopbaanvraag die ik nu kan stellen:
Wat in mij blijft overeind, als alles om me heen verandert?
En hoe kan ik dát inzetten en vormgeven, nu, straks, en over drie of vijf jaar?

Want de toekomst klopt niet meer zachtjes aan.
Ze is al binnen.

Wat raakt jou in dit verhaal? En durf jij jezelf die laatste vraag ook al te stellen?

st blog